Zoektocht naar focus II: Inzichten
Zo… ik heb het Helweekboek van Larssen gelezen. Mijn vorige blog hierover ben ik geëindigd met de vraag of ik nu aan zo’n week moest beginnen. Dus heb ik het boek besteld, het in één keer uitgelezen en ben direct met deze week gestart… of toch niet?
Het blijkt dat als je je iets voorneemt, je nog behoorlijk je best moet doen om het ook te volbrengen. Dat vraagt discipline of doorzettingsvermogen (zijn twee heel verschillende dingen in mijn ogen!) en zaken als willen en prioriteit. In mijn geval duurde het nog een paar weken voor ik het boek uit had. Allemaal onverwachte zaken en andere smoesjes zorgden ervoor dat ik niet uit de startblokken kwam. Het boek boeide me ook niet meteen en vooral de eerste pagina’s riepen wat irritatie op. Larssen mag dan een goede mental coach zijn, dat maakt hem nog geen goede schrijver. Dat kan natuurlijk ook aan de vertaling liggen, maar mijn eerste indruk na zijn inleiding was wat Cruyffiaans: “Je ziet het nut pas, als je het snapt…” Ik was dus nog niet meteen overtuigd.
Zijn belofte is mooi: De Helweek helpt je om een nieuwe norm te stellen. Om bewust te leven in het hier en nu en om oude gewoontes te veranderen. “Maar”, zo belooft Larssen, “Helweek is/wordt ook erg. Alles daarna valt dan mee en wordt gemakkelijker”. De week creëert volgens hem een momentum, oftewel ‘het beslissende moment vlak voor de actie of verandering’. Dit herken ik vanuit mijn coachpraktijk . Het is een inzicht waardoor je breekt met ingesleten gedrag en gewoontes en waarna je leven verandert. Misschien herken je het zelf ook. Het is dat moment, het inzicht, de argeloos gemaakte en onbedoeld confronterende opmerking van een vriend of familielid, of de confrontatie van je coach waardoor je weet: nu moet het anders. Dit soort momenten hebben er bij mij voor gezorgd dat ik ooit acuut besloot van baan te veranderen, 10 kilo ben afgevallen, deeltijdstudies ben gestart en besloot voor mijzelf te beginnen.
Naarmate ik verder kom in het boek gaat het lezen beter. Misschien ook omdat ik langzaam door zijn verhaal gegrepen word. Vooral zijn verhaal over kamp Trandum leest makkelijk. Het eerste deel van het boek legt uit wat de Helweek inhoudt en wat het van je vraagt. Het tweede deel behandelt per dag wat er van je verwacht wordt. Dat vergt nogal wat voorbereiding. Uiteindelijk is het de bedoeling dat je, voor je begint, een concreet plan opstelt om in die week structureel meters te maken. Slechte gewoontes afleren, andere patronen inslijten, niets uitstellen/actieplannen maken en uitvoeren, focussen en doelen stellen voor de korte en lange termijn.
Larssen lardeert zijn verhaal met sprekende voorbeelden uit zijn coachpraktijk. Eén van zijn klanten heeft geen doel in zijn leven en vraagt zichzelf af waar hij het allemaal voor doet. Dat raakte een gevoelige snaar bij mij (momentum??). Ik ben op een punt in mijn leven aangekomen waarbij ik me precies datzelfde afvraag. Het kan toch niet de bedoeling zijn dat we ons drie slagen in de rondte werken om vervolgens dood te gaan? Ik heb altijd doelen gehad waar ik me op richtte. Ze zorgden ervoor dat ik vooruit kwam, me ontwikkelde, keuzes maakte. Sinds een jaar of twee, drie heb ik mijn ooit gestelde doelen eigenlijk wel bereikt en nog geen nieuwe gevonden. Dat en de toch wel alles veranderende levensfase waar ik me in bevind, maken me momenteel volledig stuurloos. En zo valt ineens het kwartje. Niet die helweek is het doel, maar het vinden van nieuwe doelen en uitdagingen (duh!). Dáár wil ik mee aan de slag. En die helweek kan daarbij helpen.
En er zit me nog iets dwars, merk ik. Als professioneel coach lees ik eigenlijk niets nieuws in zijn boek. Ik ondersteun mijn coachees en studenten juist in dit soort processen, en toch lijk ikzelf zo verdwaald. Is dit nu een typisch gevalletje van ‘bij de loodgieter thuis lekt het ook’ of ‘bij de schilder bladdert de verf ook’? Of is dit meer ‘een tandarts boort ook niet zijn eigen gaatjes’? Hoe dan ook, als ik iets wil veranderen, zal ik aan het werk moeten. En dat vraagt commitment, discipline, doorzetten en vooral zelfreflectie… Aan de slag dus!
Nu valt het plannen van zo’n week nog niet mee. Mijn agenda staat al redelijk ver van tevoren vol met afspraken, en iedere week is er wel wat. Smoesjes! Allemaal smoesjes! Ik heb mezelf dan ook bij de oren gepakt en eens goed door elkaar geschud. “Commitment! Er voor gaan!”, zo commandeer ik mezelf. Want het leven is niets anders dan een eindeloze reeks conflicten tussen de juiste weg en de gemakkelijkste weg (Larssen). Helweek is een gevecht tegen mezelf en mijn eigen gedachten, mijn lichaam en het duiveltje in mijn hoofd dat me vertelt dat het maar een spel is. En om ervoor te zorgen dat ik nog steeds de kapitein op mijn eigen schip ben, ga ik morgen beginnen. Kom maar op met die week!
Wordt weer vervolgd in: “Zoektocht naar Focus III: In de Hel(week)”