Keuzestress in niemandsland

Ik heb het gedaan! Ik heb mijn baan opgezegd zonder dat ik wat nieuws heb. Voor het eerst in mijn werkzame leven heb ik geen werk en wacht ik ook met het zoeken naar wat nieuws. Een sabbatical dus,. Een beslissing die een oneindig aantal mogelijkheden creëert, me mega uit mijn comfortzone haalt, een onverwachte keuzestress geeft en tegelijkertijd ook rust met zich meebrengt na een aantal roerige jaren.

De beslissing

De onrust in mijn werksituatie speelde al een aantal jaren. Zie ook mijn eerder blogs over mijn zoektocht naar focus in mijn leven. Ik kwam maar niet tot keuzes en acties. Tot ik op een vrijdagochtend wakker werd en ik het ineens zeker wist. Ik ga stoppen met mijn huidige baan. De zaterdag gebruikte ik om aan het idee te wennen en hier en daar hardop uit te spreken. En zondagochtend heb ik mijn ontslag ingediend. Ineens was het me duidelijk. “Wat was, is niet meer. Wat gaat zijn, weten we niet. Wat is, is chaotisch en onzeker”. Liminaliteit, noemt Jitkse Kramer dat. Het je bevinden tussen twee grenzen. Een soort niemandsland. En zo voelt het ook.

Wat was, is niet meer

Het voelde al een tijdje niet goed meer in mijn werk. Het L&D-vak en het directe contact met de (deeltijd)studenten maakte dat ik nog steeds met plezier naar mijn werk ging, maar ik kreeg steeds meer last van het ‘organisatiegedoe’ er om heen. En dat ‘gedoe’ woog steeds zwaarder en kostte me steeds meer energie. Gevolg was dat ik mijn mojo en creativiteit kwijt raakte. Ik heb nog geprobeerd om minder te gaan werken, maar toen daar het akkoord voor kwam gaf dat niet de verwachte opluchting. Daarbij werkte ik ondertussen 15 jaar bij de HAN en het kan natuurlijk heel goed dat de HAN en ik de laatste jaren wat uit elkaar gegroeid zijn, waardoor de klik er niet meer was. Het voelde niet meer hetzelfde. Tijd om te stoppen.

Wat is, is chaotisch en onzeker

Maar wat nu? Zoeken naar een andere baan? Als zelfstandig L&D-professional verder? Of iets totaal anders gaan doen? Voor een control freak zoals ik, is dit een rigoureuze beslissing en voelt het inderdaad als heel chaotisch en onzeker. Ik vind het enorm spannend om geen werk te hebben en alles in mij roept om actie om daar zo snel mogelijk iets aan te doen. Enerzijds komt dit door mijn opvoeding door ouders die werk, stabiliteit, zelfstandigheid en zekerheid altijd heel belangrijk hebben gevonden. Anderzijds komt dit door momenten in mijn jongere leven waarbij ik het ondanks heel hard werken financieel niet breed had. En toch heb ik nu deze comfortzone verlaten en ben aan het stretchen met af en toe ook momenten van paniek. Op die momenten denk ik ‘wat heb ik gedaan!’ Maar één ding is zeker: besluiten om te stoppen, creëert oneindig veel mogelijkheden. Ineens ligt de hele wereld open. En dat geeft behalve energie ook enorme keuzestress.

Wat gaat zijn, weten we niet

Nu is de arbeidsmarkt zo krap op dit moment dat er binnen een paar weken na dit besluit zich al een aantal nieuwe opties voordeden. Ook de vele opmerking dat ik zo weer wat anders zou vinden, strelen natuurlijk het ego. En toch heb ik besloten om voorlopig even niets te doen. Ik vertrouw er op dat het wel goed gaat komen. En dit vertrouwen is zo atypisch voor mij en zo onverwacht groot dat ik na het besluit om te stoppen, zelfs besloten heb om er een sabbatical van te maken. Ik bevind me in een luxe positie dat ik het me met mijn spaargeld kan veroorloven om, afhankelijk van wat mijn plannen worden, 6-12 maanden niet te werken. Tijd om de dingen te doen die ik al heel lang wil, maar niet aan toe kom. Tijd om na te denken over wat ik hierna wil gaan doen.

De afgelopen jaren zijn nogal heftig geweest en het overlijden van mijn broertje heeft me geleerd dat je het maximale uit het leven moet halen zolang dat nog kan. Ik zie dit maar als een eerste stap…