Geen koorts?? Dan ook niet ziek!

Een collega van mij viel onlangs van het podium tijdens een diploma-uitreiking. Hij bezeerde zijn been behoorlijk en had tijdelijk krukken nodig, maar was de volgende dag gewoon weer aan het werk. Ik vroeg hem of dat verstandig was. Hij antwoordde dat bij hem thuis altijd de regel gold dat als er geen bloed was, geen botten uitstaken en je niet bewusteloos was, je niet ziek was en gewoon kon werken…

Hondsberoerd

Dit triggerde iets bij mij. Ik hoest al ruim een week de longen uit mijn lijf en heb een enorme keelontsteking. Hierdoor slaap ik slecht en voel ik me hondsberoerd. Het zijn echter de laatste drukke dagen voor de kerstvakantie en ik heb geen tijd om ziek te zijn. Daarbij heb ik geen koorts, dus ik ben helemaal niet ziek. Mijn vriend gaf aan dat je geen koorts hoeft te hebben om ziek te zijn, maar kijk, daar zit nou net het probleem. Bij ons thuis was dat wel de definitie van ziek zijn.

Ga het maar proberen

Als wij ons vroeger niet lekker voelden, dan was de standaard vraag: heb je koorts? Bij koorts mocht je thuisblijven. Bij geen koorts of slechts een verhoging, kon je gewoon naar school, met de woorden: “Je gaat het maar proberen en als het niet gaat, kom je maar naar huis”. Nu begrijp ik dat je bij pubers wel een extra check in moet bouwen om schoolziek uit te sluiten. Alleen zelfs toen ik op een ochtend mijn pols brak tijdens een gymles en naar huis belde, was de reactie dat ik best op school kon blijven tot het einde van de lesdag. Ik hoefde alleen niet meer naar huis te fietsen maar werd met de auto opgehaald. Dat dan weer wel.

Ik snap wel waar het vandaan komt. Mijn ouders komen allebei uit een jeugd met de nodige uitdagingen. Mijn vader repatrieerde met zijn ouders, broers en zusje op zijn twaalfde naar een voor hem totaal vreemd land. Daarbij konden ze niets meenemen en moesten helemaal opnieuw beginnen. Mijn moeder is groot geworden in de oorlog en heeft bewust de hongerwinter meegemaakt. Daarnaast kwam ze uit een gezin met acht kinderen en ook daar was het van jongs af aan hard aanpoten. Bij beiden was hard werken het motto, en was er geen tijd om ziek te zijn. En die instelling hebben wij, waarschijnlijk onbedoeld, meegekregen.

Naar je lichaam luisteren

De reactie van mijn collega zette me dus aan het denken. Geen wonder dat ik het in het heden zo moeilijk vind om naar mijn eigen lijf te luisteren. Het is me van jongs af aan geleerd om dat vooral niet te doen. En ineens zie ik nog een parallel. Ook met een migraine blijf ik, vaak tot ieders verbazing, erg lang doorlopen, want immers … geen koorts. Eigenlijk luister ik alleen als mijn lichaam me als uiterste signaal uiteindelijk maar iets geeft waar ik echt niet meer omheen kan. Dan moet ik wel en dan pas mag het ook van mijzelf. Het negeren van allerlei signalen en maar door blijven gaan, zorgt er vaak voor dat ik er uiteindelijk veel langer mee rondloop en me veel langer beroerd voel dan wellicht nodig is.

In onderstaande tekst van Carlos Ruiz Zafon in “De schaduw van de wind” (2004) herken ik ook wel wat:
“Hij leed aan de ziekte van hen die zich schuldig voelen als ze niet werken; hoewel hij de ledigheid van anderen respecteerde en er zelfs jaloers op was, ontvluchtte hij haar als de pest. Hij liet zich totaal niet voorstaan op zijn arbeidsethiek, maakte grappen over zijn productieve dwang en beschreef het als een onschuldige vorm van lafheid. “Zolang je werkt, hoef je het leven niet in de ogen te kijken….”.

Goede arbeidsethos

Nu is er niets mis met een goede arbeidsehtos. Waar het soms lijkt alsof mensen zich met een verkoudheidje al ziekmelden, zal ik me alleen ziekmelden als dat echt nodig is. Maar zoals alles in het leven is balans hier het sleutelwoord. Het lijkt me goed om hier eens wat meer aandacht aan te besteden en dit voornemen mee te nemen naar 2020.

Pure Streken wenst iedereen fijne feestdagen en een gezond 2020!!!