8. Balans
Acht dagen in je eentje naar Schotland om je te bezinnen op de komende tien jaar van je leven. Deel 8: Balans. Een evenwicht tussen alles of niets.
Opnieuw focussen
Deze week is alweer ver over de helft. De dagen vliegen voorbij en ik zou hier heel erg aan kunnen wennen. Dat had ik van te voren zo niet ingeschat. Gisteren was een drukke dag met een weliswaar grensverleggende ervaring, maar ook met voldoende vluchtmogelijkheden, dus vandaag maar weer even focussen.
Alleen al het iedere dag opstaan zonder bruut uit je slaap gerukt te worden door een wekker, rustig douchen, aankleden, uitgebreid ontbijten (met Haggis!!) en vervolgens bij een lekkere koffie en het krantje eens bedenken wat ik verder ga doen. De eerste dagen was ik nog wat onrustig en naarstig zoekend naar hoe ik mijn dag ging vullen. Er was ook een soort druk, een gevoel dat ik iets moest bereiken deze week, dat ik niet zonder inzichten terug mocht komen. Dat gevoel is nu helemaal weg. Er komt een soort vertraging in mijn doen en laten. De dag komt zoals die komt en mijn activiteiten, ‘in any shape or form’ passen zich daaraan aan. Ik kan het gevoel van ‘moeten’ loslaten en erop vertrouwen dat mijn inzichten zich vanzelf wel gaan aandienen.
Alleen
Was ik me er de eerste dagen nog heel erg van bewust dat ik in mijn eentje was, ook dat is weg. Ik voel me gek genoeg het meest alleen wanneer ik onder de mensen ben. Als ik in mijn eentje door de stad loop of andere activiteiten onderneem heb ik daar totaal geen last van en vind ik dat alleen zijn eigenlijk wel zo prettig. Ik bevind me in het hotel in het gezelschap van heel veel gepensioneerde mensen die hier ook op vakantie zijn. Die grijze duifjes leven zo in hun eigen wereld, dat ik me daartussen volledig anoniem kan bewegen.
Aandacht
Alleen het personeel van het hotel begint me te herkennen als een ‘long staying guest’. Opvallend vind ik het als getrainde hotello wel, dat hoe lager in rang de medewerkers zijn, hoe vriendelijker en gastvrijer ze zijn. De dames en heren van het ontbijt en van de housekeeping zijn schatten, terwijl de receptionistes en de mensen in het restaurant erg uit de hoogte doen en me het gevoel geven dat alles wat ik aan ze vraag raar is of teveel gevraagd is. Ze komen ongemotiveerd en ongeïnspireerd over en bij hen ben ik me er veel meer van bewust dat ik in mijn eentje ben. Ik dacht eerst nog dat het mijn projectie was, maar toen ik andere eetgelegenheden opzocht, merkte ik dat het ook heel anders kan. Wat maakt een beetje aandacht en interesse toch een verschil!
Herinneringen
Gedurende de week voelt het alsof mijn hoofd langzaam ontdaan wordt van alle herrie, geschreeuw en ruis, en het er langzaam verstilt. Er komt daardoor plaats voor allerlei lang vergeten herinneringen. Ze poppen zomaar op en zijn vrijwel allemaal gekoppeld aan belangrijke mensen en gebeurtenissen op willekeurige momenten in mijn leven. Ik besluit een paar mensen een kaartje te sturen en dat eens tegen ze te zeggen. Ik realiseer me hierdoor ook dat ik ze mis en zou willen dat het contact veel vaker en intensiever is, en dat ik dat maar eens ga regelen als ik weer terug ben.
Evenwicht
Deze relaxstand is voor de korte termijn best lekker en was misschien ook hard nodig, maar ik merk dat ik heel makkelijk geneigd ben om dan maar helemaal niets meer te doen. Ook zo’n herkenbaar patroon in mijn leven: het is alles of niets. Mijn plannen en doelen hebben me altijd voortgedreven en geholpen te komen waar ik wilde zijn. Zou ik die niet hebben, denk ik dat er een reële kans bestaat dat ik lui wordt en een stuk minder effectief met mijn tijd om zou gaan. Tijd waarvan ik langzaam ontdek deze week, dat die beperkt is en die ik dus zo goed mogelijk wil besteden. Balans aanbrengen dus! En dat lijkt nodig , want ik betrap mezelf er, naarmate deze week vordert, namelijk ook steeds vaker op dat ik hardop tegen mezelf aan het praten ben…
Dit blog is onderdeel van een serie.
Eerdere blogs lezen? 7. Overwinning
Verdere blogs lezen over deze bezinningservaring? 9. Tradities
