7. Overwinning

Acht dagen in je eentje naar Schotland om je te bezinnen op de komende tien jaar van je leven. Deel 7: Overwinning.  Over hoe je alles kunt, als je wilt.

Het wordt de auto vandaag. Met de bus ga ik in alle vroegte en nog voor zonsopgang naar het vliegveld om de auto op te halen. Ik heb om de kleinste auto gevraagd die ze hebben, omdat de wegen hier smal zijn en weerszijde van de wegen vaak heggen en stenen muurtjes hebben. Er zit een beetje spanning in mijn lijf en dat heeft verschillende redenen, maar de voornaamste is wel dat ik het gevoel heb dat ik moet bewijzen dat ik dit ook kan.  

Belangrijk punt: ze rijden hier natuurlijk links. En laat het nu zo zijn dat er iets niet goed is aangelegd in mijn hersenen als het gaat om links en rechts. Altijd al zo geweest, iets wat mijn zusje heel erg herkent en waar mijn broertje geen bal van begrijpt. Zo is het oversteken hier alleen al een levensgevaarlijke bezigheid voor mij. Ik begrijp werkelijk niet waar die auto’s steeds vandaan komen en kijk standaard de verkeerde kant op. Om problemen te voorkomen kijk ik dus overdreven vaak naar links en rechts tijdens het oversteken, wat maakt dat ik er voor de automobilisten uit moet zien als een fanatiek ‘nee-schuddend’ persoon.

Zelf een auto rijden in dit linksrijdende land is dan weer een heel ander verhaal. Ik heb het al vaker gedaan, maar eerlijkheid gebiedt me ook te zeggen, dat het wel makkelijk is als een ander rijdt. Mijn vriendje rijdt graag zelf (ik ben niet de enige met controle- issues…) en ik navigeer graag. Dat is een prima combinatie, dus zo geschiedde het vaak. Daar komt bij dat mijn vrienden en familie niet heel erg overtuigd zijn van mijn rijstijl. Het is echt niet zo dat ik elke week mijn auto in de prak rijd, maar er vijf keer over doen om je rijbewijs te halen helpt niet. En al twee keer eerder een auto in Groot Brittannië met schade gereden te hebben ook niet. Mijn omgeving heeft dus niet zoveel vertrouwen in mij op dit punt en dat werkt door op mijn zelfvertrouwen. Dat bleek wel weer uit het advies dat ik van ze kreeg om mijn eigen risico af te kopen. Het huren van een auto hier in Schotland en in mijn eentje op pad gaan, voelt dus een beetje als een uitdaging en een grens verleggen. En blijkbaar heb ik het gevoel dat ik iets moet bewijzen. Dit laatste zet me aan het denken en is iets om nog eens verder te onderzoeken…

Goed. Auto opgehaald dus. Ik krijg een mintgroene Fiat 500 mee. De mensen van de autoverhuur hadden geen idee waar ze met mij aan begonnen waren, maar kregen waarschijnlijk wel een vermoeden toen ze me aan de verkeerde kant de auto in zagen stappen. Mijn eerste actie was het plakken van een post-it met ‘links rijden’ op de zonneklep. Uit ervaring weet ik dat zolang je geconcentreerd blijft het goed gaat, maar dat het gevaar zit in het moment dat je uitgestapt bent voor bv. een koffiebreak en daarna weer verder reist.

De Cairngorms staan op het programma, een van de nationale parken van Schotland. Het gebied is vernoemd naar de berg Cairn Gorm. Het heeft als kern een massief met daarin een paar van de hogere toppen van de hooglanden. Die toppen liggen boven de boomgrens en het hoogste punt ligt op 1.309 m. Het heeft daarom en vanwege een poolklimaat een zeer afwisselend landschap. Beneden in het dal is het mooi groen, en naarmate ik hoger kom wordt het kouder, winderiger en ligt er sneeuw. En samen met de rivieren de Dee, de Spey en de Avon en het hoogteverschil zorgt dit voor prachtige uitzichten.

Het rijden vraagt inderdaad wat concentratie maar gaat als een zonnetje. Ik houd met mijn rechterhand voortdurend het stuur vast. Op die manier voorkom ik dat ik met mijn rechterhand steeds in het zijvak van de voordeur zit en moet ik wel schakelen met links. De linker bochten gaan prima, de rotondes ook, de bochten naar rechts, vooral als het een wat groter kruispunt betreft, zijn het meest opletten. Maar eenmaal in de Cairngorms verdwijnt dat alles. De wegen hebben zelfs ‘passing places’ voor het geval er tegenliggers komen, zo smal zijn die. Maar ik heb ze maar weinig nodig. Ik kan kilometers aan een stuk rijden zonder ook maar iemand tegen te komen. Dat geeft me ook de gelegenheid wat langzamer te rijden en te genieten van mijn omgeving en de uitzichten. Wat een rust en wat een prachtig landschap! En ik ben er al eerder geweest maar in mijn eentje beleef ik dit toch weer heel anders.

Ik blijf er tot zonsondergang en rijd dan terug naar de autoverhuur op het vliegveld. De dag is voorbij gevlogen en ik ben zeer onder de indruk van al het moois dat ik heb gezien. In de bus op weg terug naar Inverness zit een tevreden mens.  En iemand die zich niet meer gek laat maken door haar omgeving. Het voelt als een overwinning op mijzelf. You can do this too, girl!!!

Bij het uitstappen bij het hotel bedenk ik dat mijn briefje met ‘links rijden’ nog op de zonneklep zit…

Eerdere blogs lezen ?  6. Grenzen
Verder lezen over deze bezinningservaringen?  8. Balans