6. Grenzen

10 december 2018

En stretchen zal ik!!  Niet alleen meer uit de behoefte om me te ontwikkelen, maar nu ook vanuit de pure noodzaak om me voort te kunnen bewegen. Een inzicht dat zich voor de zoveelste keer aan mij opdringt: ’Bewaak je grenzen!!!’  Waarom leer ik dat nu niet?

Ik heb een fantastische dag achter de rug. Het was een licht bewolkte, zonnige dag en ik wilde eigenlijk naar Inverness Castle lopen, maar zag onderweg in de verte een prachtig uitzicht en besloot ter plekke mijn plannen te wijzigen. Heerlijk als je dat zomaar kunt doen. Wat een vrijheid. Het uitzicht bracht me naar het Caledonian Canal. Een kanaal dat dwars door Schotland heen loopt en gebruikt wordt door scheepvaart als ze niet boven- of onderlangs Groot Brittannië willen varen. Het hoogte verschil is enorm en er zijn dan ook een viertal sluizen met een groot verval nodig om schepen door te laten. Ze noemen het ‘the boat stairs’. Een prachtig, indrukwekkend en ook een beetje beangstigend gezicht toch, die kracht van water.

Ik kon kiezen of ik rechts het kanaal zou volgen richting de Noordzee, of links richting Loch Ness. Ik besluit voor vandaag naar links te lopen. Het weer was prachtig en vrijwel windstil. Zo stil dat het water net een spiegel was en ik niet de enige was die reflecteerde. En ik kwam nauwelijks mensen tegen, zo rustig!  En zo prachtig! Ik had een kaartje waar het kanaal op stond, maar dat hield op. Het was ook niet bepaald een Michelinkaart. Op een prachtig plekje waar de rivier Ness en het kanaal elkaar bijna raakte, zat ik op een bankje te bedenken wat ik zou doen, toen er een ‘Andrew’ langskwam en mij aansprak. Later zou blijken dat hij daar erg goed in was, mensen aanspreken. Hij vertelde me dat ik op dat punt waar ik zat de keuze had om terug te gaan naar het city center, of om langs het kanaal te blijven lopen en bij Loch Ness uit zou komen. Het was wel een goed uur heen en ook terug vanaf dat punt maar verdwalen kon ik niet als ik het kanaal maar bleef volgen. Hij liep het zelf iedere dag en nu dus ook weer. Nog ruim twee uur lopen terwijl ik al een flink eind achter de rug had en eigenlijk nooit wandel leek wel veel. Maar ik was al zover en als ik het nu niet zou doen, dan kwam het er waarschijnlijk niet meer van. En het was zo mooi! Ik besloot het dus maar te doen. Ik was hier tenslotte om mezelf uit te dagen en ik weet door de trainingen van Benhur dat ik veel meer aankan dan ik van te voren altijd denk…

Na een tijdje genietend en in gedachten verzonken verder lopend haalde ik Andrew in. Hij vroeg of ik samen verder wilde lopen. Even twijfelde ik, want was de bedoeling niet juist om alleen te zijn? Maar gezien de afstand vond ik gezelschap eigenlijk ook wel prettig en ik wist niet of ik het in mijn eentje tot het einde toe zou lopen. Andrew bleek een Engelsman te zijn die in Schotland woonde. En hij was, zoals we dat in het coachen noemen, een man die luistert op niveau 1. Ik weet nu alles van en over hem en hij weet alleen mijn naam omdat ik mezelf uiteindelijk maar heb voorgesteld. Maar hij was geen onplezierig gezelschap en een goede gids. De route bleef schitterend.

Loch Ness heb ik gehaald. Ik begon op dat moment wel wat stijf te worden en mijn knieën te voelen. En nu moest ik nog terug. De terugweg ziet er altijd anders uit dan de heenweg, dus er was, naast het geklets van Andrew, nog steeds afleiding genoeg. Wel merkte ik dat de zon aan het verdwijnen was en dat het richting half 4 ging. Op het punt waar we elkaar waren tegengekomen scheidden onze wegen zich ook weer. Andrew zette me op het pad richting het city center en ging zelf weer de  andere kant op. De laatste 40 minuten heb ik weer alleen gelopen. Ik ben eerst maar eens gestopt om een aspirientje te slikken, want behalve knieën deden nu ook mijn heupen zeer en had ik kramp in mijn linker teen en in mijn rechter bil. Ruim 22 km heb ik gelopen, en dat terwijl ik eigenlijk nooit loop.

In het hotel ben ik meteen naar mijn kamer gegaan en onder een hele hete douche gesprongen. Daarna heb ik wat gegeten in het restaurant en toen ik daar opstond voelde ik meer stijfheid en spierpijn in mijn lichaam dan ik in lange tijd heb gevoeld. En de dag er na was dat nog niet veel beter. De gastvrouw in de ontbijtzaal vanmorgen vroeg me hoe het ging toen ze me binnen zag strompelen. Toen ik haar vertelde dat ik naar Loch Ness was gelopen en daarom zo stijf was, was haar reactie: ‘On foot?? My goodness, don’t we have a bus for that??’

Wat maakt nou toch dat ik iedere keer mijn grenzen negeer? Deze tippel was teveel van het goede, hoe mooi ook. Dat gaf mijn lichaam duidelijk aan. Ik had ook een bus terug kunnen pakken. Maar dat is dan mijn eer te na en daarbij voelde het ook als falen als ik tegen Andrew had moeten zeggen dat ik het niet verder meer trok. Hoe belachelijk is dat? Ik ken hem niet eens. Ik wil voor de buitenwereld duidelijk niet laten weten dat iets zwaar is of eigenlijk boven mijn kunnen is. Ik houd me liever groot. Heel herkenbaar en een duidelijk patroon in mijn leven! Maar de gevolgen zijn er dan ook steeds naar. De kunst is om wel mijn grenzen op te zoeken, en er dan niet te ver overheen te gaan. Ongeacht wat.

En sorry, Mam, ik ben toch met een vreemde man meegegaan. Maar zie, niets aan de hand! Hoewel, het werd wel even spannend toen hij over een vermoord meisje begon waar het lichaam hier gisteren van gevonden was… 🙂

Eerdere blogs lezen?  5. Vluchten
Verder lezen over bezinningservaringen?  7. Overwinning