5. Vluchten
9 december 2018
‘Er zijn vele vluchtroutes als je de confrontatie met jezelf wilt mijden’, zei weer een andere wijze collega met veel bezinningservaring vandaag tegen mij. Denk aan een wijntje of kop koffie ergens drinken, je social media checken, een gesprekje met iemand aanknopen, een middagdutje doen, een boek lezen, muziek luisteren, een museum of film bezoeken, hell, zelfs de afwas is dan ineens aantrekkelijk.
De kunst is om niets te doen wat afleidt van mijzelf, wat de focus wegneemt van mij. En dan ineens wordt deze week toch wel spannend. Want hoe kom ik dan mijn dag door? En die hele week?? Wandelen leek me een goede manier om volledig in mijn eigen gedachten een groot deel van de dag door te komen, tot ik dit weekend mijn enkelbanden verrekte tijdens het sporten. Wat een timing!! Gelukkig gaat het al een stuk beter en trekt de pijn steeds meer weg. En aan dat wandelen zit sowieso een grens, want het is er maar licht van 8.39 uur tot 15.35 uur. Zo noordelijk zit ik wel.
Tijdens mijn vertrek naar Inverness kom ik er achter dat vluchten nog niet zo makkelijk is Allereerst viel mijn trein uit. Hij was niet eens te laat, hij werd gewoon gecanceld. Gelukkig plan ik altijd ruim op tijd en had dus een andere trein achter de hand. Vervolgens waren de weersvoorspellingen zo slecht dat Schiphol meer dan 120 vluchten binnen Europa had geannuleerd. Chaos op Schiphol dus, maar mijn vlucht ging gelukkig wel en behalve inderdaad wel heel veel turbulentie ging alles verder voorspoedig.
Ik betrap mezelf wel verschillende keren op de vraag waar ik aan begonnen ben. Ik ben me erg bewust dat ik in mijn eentje reis en mis mijn vriendje en vriendinnetje met wie ik meestal op pad ga. Het samen delen van indrukken die je opdoet is toch ook een leuk aspect van op reis zijn. Overigens vindt de omgeving het ook maar raar en word ik voortdurend aan de meest uiteenlopende mensen gekoppeld. Bij de douane mag ik met een mevrouw mee in de linker rij gaan staan na een ‘u bent met twee? en bij de scan staat de beveiliging te dollen met de man voor me en zegt daarna tegen mij ‘ wordt u nooit moe van hem? waarop ik antwoord: ‘Ik niet, ik ken hem niet…’
Wat ook helpt in mijn zoektocht naar waarom ik dit ook alweer doe, zijn de jongvolwassenen die werkelijk geen grenzen meer kennen en echte wereldburgers zijn. Zo stond ik in de bagage drop off achter een knul die 6 weken in zijn eentje naar Australië ging en wel ging zien wat hij daar ging doen, zag ik een moeder in tranen, omdat haar dochter van ca. 20 jaar voor langere tijd naar Groot Brittannië ging en hoorde een vader zijn zoon uitgebreid vertellen hoe Schiphol en de KLM in elkaar zat. Zoonlief hoorde het aan en wachtte rustig af tot zijn vader niet meer verder mee mocht en toch echt afscheid moest nemen. Dat afscheid zag er overigens bij zowel de moeder als de vader heel ongemakkelijk uit. De kids gaan het avontuur tegemoet en daar heb je het als ouder mee te doen. Loslaten dus.
En dat dat nooit mee gaat vallen, bleek wel bij mijn eigen moeder die wakker ligt van het feit dat ik alleen op pad ben en, zelfs nu nog, me waarschuwde om niet met vreemde mannen mee te gaan…
Eerdere blogs lezen over deze bezinningservaringen? Deel 4. Overgave
Verder lezen over deze bezinningservaringen? Deel 6. Grenzen