28 november 2018

Best een aardig inzicht waar ik mijn vorige blog mee eindigde. Die neiging om alles van te voren te plannen, komt natuurlijk voort uit een controledrang die zijn oorsprong kent in een aantal gebeurtenissen, vroeg in mijn bestaan. Dit krijgen en houden van controle is mijn copingsmechanisme geweest in een tijd waar ik meer verrassingen kreeg van – en in – het leven dan me lief was. Het heeft me gebracht waar ik nu ben en ik ben het daar heel dankbaar voor, maar het is tijd om er afscheid van te nemen.

Graag zou ik wat ontspannender met het leven omgaan. Het laat zich moeilijk plannen en al helemaal niet controleren. Anders dan mijn zusje, die alles in het leven met de grootst mogelijke positiviteit tegemoet treedt, ben ik eigenlijk altijd voorbereid op het ergste. Er was een moment dat ik een psycholoog vroeg om me te leren omgaan met de de dood van mijn ouders. Ze waren op dat moment nog kerngezond, maar hun onvermijdelijke overlijden op enig moment is, samen met dat van mijn andere dierbaren, tot op heden nog steeds mijn grootste angst. Zijn antwoord: ‘Je wilt de dood een stapje voor zijn, zo werkt het leven niet’. Woorden die ik nooit meer vergeten ben. In de jaren die volgden heb ik met enige moeite geleerd dat de dingen komen zoals ze komen en ontdekt dat het belachelijke idee dat ik daar ook maar enige invloed op heb, me eigenlijk vooral veel stress, frustratie en verdriet bezorgt en zonde van mijn tijden en energie is.

Op het moment deze week dat het tot me doordrong dat ik niks hoefde te plannen voor mijn week in Schotland, dat ik alles los kon laten, dat het niet uitmaakte wat er op mijn pad kwam, omdat er niets is waar ik me niet uit kan redden en vooral, dat ik niets moet deze week en alles mag, verdween er een spanning uit mijn lijf waarvan ik niet wist dat die er zat. Ik hoef alleen maar te genieten van ieder moment.

Deze ontspannende houding wil ik graag vasthouden en toepassen op alles wat op mijn pad komt. Ik zou mezelf er enorm mee helpen als ik wat lichter in het leven zou staan en in staat ben gebeurtenissen te accepteren waar ik geen invloed op heb. Zaken zoals het feit dat mijn ouders mensjes van de dag aan het worden zijn, dat mijn broertje ernstig ziek is, dat mijn puberende nichtje het soms zwaar heeft, dat mijn partner grote kans loopt om slechtziend te worden. Dingen lopen soms niet zoals ik zou willen, maar al mijn levensjaren hebben me geleerd dat ik sterk genoeg ben om me uit iedere situatie te redden. En dat ik de problemen van mijn liefsten niet kan oplossen, dat ik er wel kan zijn voor ze en kan genieten van hun aanwezigheid.

Acceptatie en overgave, dus. Want de momenten waarop ik me kon overgeven aan het spontane en onverwachte, zijn vaak ook de momenten geweest die de fijnste herinneringen hebben gecreëerd.

Eerdere blogs lezen over deze bezinningservaringen? Deel 3. Voorbereidingen
Verder lezen over deze bezinningservaringen? Deel 5. Vluchten