11. Oogsten

Acht dagen in je eentje naar Schotland om je te bezinnen op de komende tien jaar van je leven. Deel 11. Oogsten. Over de terugkeer in het dagelijks leven en wat deze week voor de langere termijn heeft opgeleverd.

---

Op dit moment ben ik alweer bijna drie maanden terug en neem ik weer volop deel aan het gewone leven. En toch denk ik er nog regelmatig aan terug. Tijd om de balans op te maken. Wat heeft die week mij nu opgeleverd, behalve verbazing, bewondering en soms zelfs afgunst van anderen in mijn omgeving? En hoe hebben mijn post-its op de muur van mijn hotelkamer geleid tot inzicht en gedragsverandering? In dit laatste blog zet ik de oogst van mijn weekje Schotland op een rijtje.

My heart’s in the Highlands, my heart is not here,
My heart’s in the Highlands, a-chasing the deer;
A-chasing  the wild deer, and following the roe,
My heart’s in the Highlands, wherever I go.
(Robert Burns, 1759-1796)

‘Me first!’

Zo egoïstisch als dit klinkt is het niet bedoeld, maar deze week heeft me weer doen inzien dat als ik niet eerst voor mezelf zorg, ik er ook niet voor anderen kan zijn. De driehoek ‘Voldoende slaap – Gezond eten – Bewegen’ is voor mij de basis van alles. Door deze driehoek in balans te houden, loopt alles veel beter. Ik heb meer energie, heb minder migraine, ben goed gehumeurd, kan beter relativeren, kan tegenslagen beter incasseren en ben gewoon een prettiger mens in de omgang.

Deze grenzen bewaken, vraagt tijd, planning, voorbereiding, prioriteren en nee-zeggen, maar het werkt en gaat nog steeds goed. Dat nee zeggen tegen verzoeken die niet bijdragen aan deze driehoek, wordt steeds makkelijker. Het wordt me niet altijd in dank afgenomen of wordt niet altijd begrepen, maar volhouden voelt goed en is voor iedereen beter op de lange termijn. Wat goed is voor mij, is namelijk ook goed voor mijn omgeving.

Ruimte creëren

Een ander inzicht dat ik kreeg naar aanleiding van deze week is dat ik op materieel vlak niet veel nodig heb. Mijn vrienden en familie om me heen en tijd om de dingen te doen waar ik van geniet en energie van krijg, daar gaat het voor mij om. En de ruimte om dat ook te doen. Het inzicht dat ‘spullen’ niet belangrijk zijn voor me, creëert een groot gevoel van vrijheid. Ik ervaar steeds vaker dat ‘bezit’ vooral ketens zijn. Het vastzitten in een hypotheek, vaste lasten, consumptiemaatschappij, etc. beïnvloedt allerlei keuzes en daarmee mijn keuzevrijheid. Dat wil ik niet meer.

We hebben onlangs ons veel te grote huis te koop gezet en gaan verhuizen naar iets kleiners en toekomstbestendiger. Deze week hebben we het koopcontract daarvoor getekend. Dit nieuwe kleine huisje is de eerste grote stap op weg naar het creëren van meer ruimte. Ruimte in tijd, geld en in mijn hoofd. En het ontspullen is een onverwacht plezier. Ik word daar heel blij van en het ruimt ook enorm op in mijn hoofd.

Hier en nu

Life is what happens to you, while you’re busy making other plans’.
(Allen Saunders, 1957).

Mijn voornemen toen ik terugkwam was te genieten van wat ik doe en dat met mijn volle aandacht doen. Als ik alleen maar bezig ben met alles wat mogelijk komen gaat en hoe ik me daarop kan voorbereiden, verlies ik kostbare tijd. Bewust leven in het hier en nu, daar gaat het om. Vertragen, stilstaan, bezinnen, verstillen, aandacht geven en zelf de regie houden. Dat valt niet altijd mee, maar lukt nog steeds aardig. Ik neem bijvoorbeeld vaker de tijd om alleen ergens een kop koffie te drinken, een wandeling te maken, naar muziek te luisteren of met mensen af te spreken. Die verstilling die in Schotland zo heerlijk was, probeer ik op die manier hier na te bootsen. En het mooie ervan is, ik voel me, ondanks alles wat er speelt in mijn leven, rustiger dan ooit.

Leven met lef

Geen onbelangrijk punt. Ik ben een redelijke controlfreak en houd niet van onzekerheid. Dat beperkt me natuurlijk enorm. Die week in Schotland heeft me heel erg geholpen in te zien dat het niet uitmaakt wat er op mijn pad komt, ik red me wel. Het loopt misschien niet volgens plan, maar het komt goed. En soms is het dan zelfs nog beter dan wat ik gepland had.

Naar aanleiding van dat inzicht heb ik mijzelf een opdracht gegeven: Ik daag mezelf uit om te kiezen op basis van leven, in tegenstelling tot veiligheid. Dat geeft me soms nog wel de bibbers, maar het levert ook erg veel op. Ik overwoog de laatste tijd steeds vaker om minder te gaan werken. Tot ik erachter kwam dat dat vooral is omdat mijn werk niet meer de voldoening geeft, die ik zoek. Tijd voor actie dus. Niet dat ik meteen weg wil of hoef bij mijn huidige baan, maar het is tijd om eens te onderzoeken wat ik mis en hoe ik dat terug kan krijgen. Wat dat ook betekent.

Vertrouwen op mijn intuïtie

Het zal af en toe best moeilijk worden om te kiezen op basis van lef. Zeker als mijn ‘zekerheid zoekende ik’ als stoorzender werkt. Als dat weer eens aan de orde is, weet ik dat mijn gevoel en mijn intuïtie een goed kompas zijn om beslissingen op te baseren. De beste keuzes in mijn leven hebben niet veel tijd gekost. Ik wist instinctief dat dat goed zat. Ik kan later vaak zelfs niet verklaren waarom ik er voor gekozen heb. Het voelde gewoon juist. Daar ga ik maar eens meer op vertrouwen.

Afsluiting

En zo eindigt mijn avontuur. Ik heb enorm veel lieve reacties gekregen op mijn verhaal. Dank daarvoor. Ik begon ermee om voor mezelf zaken op een rijtje te zetten en deze ervaring heel bewust mee te maken. Opmerkingen dat ik jullie ook aan het denken gezet heb of zelfs geïnspireerd heb, zijn als een cadeautje.

Zou ik het nog een keer doen? In a heartbeat! Het heeft me zoveel opgeleverd!  Deze week las ik een artikel op Internet van Harvard Business Review. Het ging er (grofweg) over dat tientallen jaren van studies aantonen dat groepen die brainstormsessies houden minder en minder goede ideeën hebben, dan individuen in hun eentje. Het in mijn eentje ergens naar toe gaan zorgt voor een veel intensere ervaring dan als ik met anderen ga. Alles komt duidelijker binnen en ik ben me veel bewuster van mijn omgeving, de natuur, de sociale contacten, mijn gedachten. Ik zie alles ook veel scherper. Mijn eigen gedragspatronen, mijn doen en vooral ook mijn laten. Wordt dus zeker herhaald.

En mijn verstuurde kaartjes? Die druppelden na 7 weken langzaam binnen… 🙂

Dit is het laatste verhaal in een serie van 11.
Eerdere blogs lezen? 10. Afscheid