10. Afscheid

Acht dagen in je eentje naar Schotland om je te bezinnen op de komende tien jaar van je leven. Deel 10. Afscheid. Over hoe snel je je ergens thuis voelt en hoe je je leven zelf in de hand hebt.

---

En dan zit het er alweer op! Het was een fijne week in een heerlijk omgeving, zalig in mijn eentje. En eigenlijk veel minder spannend dan ik van te voren dacht dat het zou zijn .

Lichtflits

Het bezinnen ging aardig. Ik kon tijdens mijn wandelingen door de natuur en door het stadje heerlijk in gedachten verzinken. Zeker de eerste dagen was dat voldoende en leidden deze gedachten mijn reflectie.

Na een paar dagen drong tot me door dat ik op deze manier hoopte dat de antwoorden binnen zouden stromen. Ik weet het, dat is ietwat naïef van me, maar dat zou mooi zijn, toch? Zo’n lichtflits of ander teken van het universum waarin alles duidelijk zou worden. Maar zo werkt dat natuurlijk niet. Daarbij is het als je antwoorden wilt vinden, wel handig als je een duidelijke vraag hebt. Na wat peinzen, kwam ik tot de conclusie dat ik vooral wilde weten wat ik belangrijk vind in mijn leven. Als ik dat helder heb, kan ik de huidige invulling van mijn leven evalueren. En kunnen die waarden mijn kompas zijn voor mijn keuzes en veranderingen voor de toekomst.

Mindmap

Om mijn gedachtespinsels van deze week wat concreter te maken en te ordenen, heb ik een mindmap gemaakt. Ik had verschillende post-it blokjes meegenomen en zette daar alle gedachten, overwegingen en mogelijkheden op die in mij opkwamen. Die post-its plakte ik op mijn paasei-gele muur van mijn hotelkamer. Zo hingen er allemaal briefjes met wat ik wil, wat ik niet wil, mijn dromen, mijn inzichten, wat mij energie geeft, wat energielekken zijn, waar ik afscheid van ga nemen. Door de post-its kon ik ze groeperen op onderwerp, aanvullen en wijzigen net zolang tot het voor mij klopte. Een ‘work in progress’ op mijn muur. De housekeeping zal zich er vreselijk mee geamuseerd hebben.

Het gaf nog niet het exacte pad aan waar ik op hoopte. Wel geeft het ondersteuning bij het zoeken naar dat pad. Het maakte me heel duidelijk dat ik mezelf en wat ik belangrijk vind niet echt prioriteit geef in mijn leven. Ik had wat boeken meegenomen en één daarvan van was van Roos Vonk; ‘Je bent wat je doet’. Daarin geeft ze onomwonden aan dat alleen jij ervoor kan zorgen dat je je voornemens uitvoert en gewenste gedragsveranderingen doorvoert. En dat als dat niet lukt, het toch echt alleen aan jou ligt. Au…!!

Schatjes

Naast oude gewoontes was het dus ook tijd om afscheid te nemen van Inverness en de mensen in het hotel. De ontbijtdienst vond het jammer dat ik wegging en ik kreeg zelfs ‘hugs’ van ze. Ze hadden zich erg vermaakt met mijn wandelavonturen en op de valreep kreeg ik tips voor nog meer wandelingen. Voor als ik weer eens terug kwam. With pleasure!

De weersverwachtingen waren niet zo goed, en dat is eigenlijk een understatement. Er werd een storm verwacht met sneeuw en ijzel. De storm heette ‘Deidre’. En als stormen namen krijgen, dat weet je het wel. Eén van de dames van het ontbijt stopte me een banaan en een appel toe. Als het weer voor vertragingen op de luchthaven zorgde , had ik wat te eten. Ik zei toch dat het schatjes waren?

Bitch

Tegenover deze schatjes stond dus Deidre. Ze bleek een echte bitch! We vertrokken redelijk op tijd, maar de turbulentie was enorm en ging pas over toen we op kruishoogte waren. Dat duurde ca. 20 minuten, maar ik zag al groen na de eerste 2 minuten. En dat hele kleine blauwe zakje voor mij in de stoel leek me totaal niet geschikt voor het doel.  Zelfs de stewardessen waren ziek. Zo zie je maar, vluchten náár Schotland ging niet van een leien dakje, maar huiswaarts keren ook niet.

Thuiskomen

Het alleen weg zijn in zo’n heerlijke omgeving is me goed bevallen. Het voelt alsof deze week een eeuwigheid heeft geduurd. Terug in het normale leven valt het me vooral op hoe druk het er is, hoeveel lawaai er is en hoeveel er geschreeuwd wordt. En dat we hier toch met een bezopen hoeveelheid mensen in een klein landje wonen. Er bungelt een sleutelhanger met de Schotse vlag aan mijn autospiegel en aan mijn sleutelbos. Ik hoop deze ervaring en de opbrengsten op deze manier nog lang levendig te houden. En nog niet echt afscheid te hoeven nemen. Over 6 tot 8 weken blik ik in een laatste blog nog eens terug en maak ik de echte balans op van deze fantastische week. Ik zal dan ook wat concreter aangeven wat de opbrengst is geweest.

En ondertussen denk ik stiekem al weer na over wat ik volgend jaar ga doen…

Dit blog is onderdeel van een serie van 11.
Eerdere blogs lezen? 9. Tradities
Laatste blog lezen? 11. Oogsten