Harry Styles World Tour 2018 Amsterdam

Mijn 15-jarige dochter is fan. Al jarenlang galmen liedjes van One Direction uit haar oordopjes, luid vergezeld door haar eigen stem, altijd net iets te hard. Sinds vorig jaar klinken de liedjes die haar stem zingt anders. Ruiger, ouder, meer rock en afwisselender. Harry Styles is solo gegaan en mijn dochter gaat mee.

“Mam, ik hoef geen macbook voor mijn verjaardag. Ik wil kaartjes voor de Ziggo Dome in maart en jij moet mee!” De razendpopulaire zanger is op wereldtournee en de kans om hem van dichtbij te zien is haar blijkbaar zelfs een macbook waard. Leuk, denk ik nog, ze wil dit met me delen! Roestig als ik ben met het bezoeken van concerten en het kopen van tickets slaag ik er in in september toch in om twee kaartjes te bemachtigen voor zitplaatsen op de vloer voor het podium. Naïef denk ik: ” Mooi, kan ik lekker zitten tijdens het concert.” En dan begint het lange wachten…

D-Day

Op D-Day (14 maart) pakken we de trein naar Amsterdam, uren voordat het concert begint. Lekker relaxed en alle tijd om onderweg te anticiperen op wat gaat komen. Mijn kind is een bron van informatie voor de meest onbeduidend lijkende details en de opwinding en het ongeduld zijn van haar gezicht af te lezen. Ik geniet nu al. Van haar.

Het korte VIP rijtje

Het is druk als we uitstappen bij Station Amsterdam Bijlmer ArenA. We slaan de hoek om en de Ziggo Dome komt in beeld. Verbijsterd zie ik dat het zwart ziet van de mensen. Ik zeg verbijsterd, omdat bijna iedereen een kaartje met een stoelnummer heeft. Slechts een kleine groep bezoekers heeft een staplaats bij het podium en veel daarvan hebben de avond bij de Ziggo Dome doorgebracht om vooraan te kunnen staan. De rest heeft niks te winnen bij een vroege komst. Maar rationaliteit lijkt er niks mee te maken te hebben. Ongeduld en opwinding veel meer.

Onze zitplaatsen blijken VIP en daarmee hebben we een eigen rijtje – vele malen korter – om binnen te komen. Al wachtend kijk ik om me heen. Naast veel jonge meiden en wat jongens met regenboogvlaggen zie ik opvallend veel moeders met dochters, soms ook vaders en het publiek is ouder dan ik verwacht. Harry Styles solo is blijkbaar voor meerdere generaties interessant!

Als de deuren eindelijk opengaan klinkt er oorverdovend gegil uit de lange rij links van ons en dromt de massa als één man naar voren. Poortjes moeten het proces in goede banen leiden. In ons VIP rijtje gaat het er een stuk rustiger aan toe. We schuiven naar binnen, worden gefouilleerd en nemen bij de balie onze plaatsnummers en de goody bag in ontvangst. Mijn dochter staat bijna op knappen van geanticipeerde verwachtingen en ook ik voel een zekere spanning. Ik kan er niets aan doen, het werkt aanstekelijk.

Zitplaatsen, of toch niet?

De vloer van de Ziggo Dome ziet er uiterst georganiseerd uit. Keurige rijen met stoelen zijn verdeeld over verschillende vakken. Er is slechts een kleine ruimte voor het podium waar mensen kunnen staan. Van het hoofdpodium naar een klein podium aan de andere kant van de vloer loopt een soort sluis die de zaal in tweeën scheurt.  Al met al geen toneel voor hysterische toestanden, besluit ik een beetje opgelucht.

Mijn kind heeft de vaart erin gezet en ik ren achter haar aan om haar bij te houden. Ze beweegt zich al de hele dag met een ongekende doelgerichtheid. Als we onze plek vinden komt ze abrupt tot stilstand en kijkt me aan. De verwachtingsvolle blik lijkt op haar gezicht gebeeldhouwd. Inspectie van de goody bag levert de debuut-cd van de artiest op, een fotoalbum met polaroids, een doosje met plectra en een lyric sheet van “Sign of the Times” (alsof ze die tekst niet uit haar hoofd kent). Glunderend onderzoekt ze de verschillende items. “Wat is hij mooi, hè mam,” verzucht ze.

Supporting act

Exact om 20:00 uur start het voorprogramma. De jonge Mabel is een upcoming R&B zangeres / songwriter en de dochter van Neneh Cherry. Die naam zegt mijn kind niks, maar ik hoor ergens in mijn achterhoofd de noten van Buffalo Stance opborrelen. Mabel doet het prima als support act en het publiek luistert bijna beleefd naar de Londense, maar helemaal los komen doen ze niet. Het half uurtje lijkt eerder te fungeren als tijdverdrijf voor het echte werk en de spanning stijgt.

Tijdens de changeover verschijnt er op het scherm boven het podium een animatie van beringde handen die een Rubik’s Cube oplossen. Die handen – van Harry Styles, krijg ik door van mijn wandelende encyclopedie – zijn genoeg reden om weer een golf van opwinding door de Ziggo Dome te laten gaan. Naast me hoor ik kleine kreetjes uit de mond van mijn dochter ontsnappen. Ze kan er overduidelijk niets aan doen en slaat keer op keer verschrikt haar hand voor haar mond.

Stille tranen

Frills, flares & high-heeled shoes
Foto: Andreas Terlaak voor Mojo

De opkomst van de zanger wordt aangekondigd door het aanzwellende lawaai dat van de zijkanten van de tribune afkomt. De bezoekers die daar zitten kunnen net achter het gordijn kijken. Als dan eindelijk het doek opgaat en Harry Styles zichtbaar wordt, gaat het dak eraf! In surround sound komt het geschreeuw en gegil op me af en ik besluit spontaan dat ik er minder van merk als ik zelf ook lawaai maak. Gelukkig kan ik heel hard op mijn vingers fluiten en produceer ik een aantal decibellen die kunnen tippen aan de rest van de Ziggo Dome. De eerste tonen van Only Angel klinken. Stille tranen lopen over de wangen van mijn kind. Zo, we zijn begonnen.

Intiem en ongrijpbaar

Ik laat me volledig meenemen in het professionele en meeslepende optreden van de charismatische zanger en zijn uitstekende band. Aangenaam verrast zie ik dat die vierkoppige band voor 50% uit vrouwen bestaat, door Styles geïntroduceerd als Sarah Jones (drums/vocals) en Clare Uchima (keyboard/vocals).

Harry zelf is een geboren performer. Gehuld in een opvallende outfit met flares, frills & hoge hakken beweegt hij zich energiek over het podium. Moeiteloos zoekt hij de interactie met het publiek. Hij spreekt ze toe, informeert beleefd of iedereen alles goed kan zien en laat de mensen achterin weten dat hij straks hun kant op komt. Ook bedankt hij zijn publiek meerdere keren voor hun aanwezigheid en excuseert hij zich voor het feit dat hij maar tien eigen nummers heeft. Hij lijkt zich tegelijkertijd in een wolk van intimiteit en ongrijpbaarheid te hullen. Waarschijnlijk zijn de woorden gescript en herhaalt hij ze elke avond in een andere stad, maar toch voelen ze gemeend. Naast mij hangt er in elk geval iemand aan zijn lippen.

Muzikale identiteit

De ‘only 10 songs’ blijkt een leugentje. De setlist bevat naast de tien liedjes van zijn album ‘Harry Styles’ ook nog twee niet uitgebrachte nummers van de artiest: Medicine & Anna. Die verrassing wordt met groot enthousiasme ontvangen en brengt het onvermoeibaar meezingen van het publiek even tot zwijgen. Daarnaast brengt hij drie nummers van One Direction (met eigen interpretatie) en een nummer dat hij voor Arianne Grande schreef ten gehore en zingt hij The Chain van Fleetwoord Mac. Zijn aangename stemgeluid wisselt de rustige ballads af met meer up tempo songs. En gek genoeg klinkt alles vertrouwd, bekend.

Harry Styles solo komt over als een old school rock-star met een vleugje excentriciteit a la David Bowie, de sensualiteit van Mick Jagger en een geluid waarin de invloed van rock iconen uit mijn tijd doorklinkt. Hij heeft zijn 1D jasje uitgedaan we zien een artiest die zijn mogelijkheden aan het verkennen is. Ik ben onder de indruk. Harry onderzoekt zijn muzikale identiteit en het mooie is, hij neemt mijn dochter mee op die reis.

1%

Onvermoeibaar houdt mijn lieverd het hele concert haar arm gestrekt omhoog. Ze heeft zich voorgenomen alles te filmen, zodat ze er nog lang van kan nagenieten. Ikzelf vermaak me veel beter met kijken, dansen en jawel meezingen. Dat eerste blijkt zo eenvoudig nog niet met al die mobieltjes en regenboog vlaggen in de lucht. Een verschikte kreet wordt direct gevolgd door een por in mijn zij: “Ik heb nog maar 1%!”. Het volgende moment sta ik met lege handen. “Gelukkig heb jij genoeg batterij mam!” Ze legt het allemaal vast.

Naar huis

Als na precies anderhalf uur de laatste noten van de toegift wegsterven, neemt Harry Styles met een waterval (’the whale’ voor kenners) en een laatste zwaai naar het publiek afscheid en is verdwenen. Wat beduusd knipperen we met onze ogen als de felle lampen van de Ziggo Dome aangaan. Het gaat allemaal net te snel. 17.000 mensen banen zich ineens een weg naar de uitgang en we laten ons meevoeren. De stroom richting station is groot en ik vraag me af hoe al deze mensen in die twee treinen richting Rotterdam of Utrecht moeten passen. De perrons zien zwart van de mensen. We vechten ons de trein in en delen een zitplaats tot aan Utrecht. Veel mensen moeten staan.

“Hoe vond je het?”, vraag ik als we aan het laatste stuk naar huis beginnen op twee aparte stoelen. “Geweldig,” verzucht ze. “Ik kan niet geloven dat het allemaal al weer voorbij is.” Ze zwijgt even en staart mijmerend voor zich uit. “Wat denk je van een weekendje Madrid mam? Ik hoor dat er nog kaartjes voor zijn concert te krijgen zijn via Ticketswap.” Ik overweeg het serieus.

Kijk hier naar een compilatie van het concert van Harry Styles in Amsterdam.