Carte Blanche, door Daniel Arends
Hij wordt neergezet als ‘de spannendste cabaretier van dit moment (Theo Maassen), zijn nieuwe show Carte Blanche wordt omschreven als `schurende eerlijkheid’ (NRC) en volgens de Volkskrant is hij een volleerde stand-up-comedian, die precies weet hoe hij zijn grappen moet timen en het publiek moet bespelen. Vooral die eerlijkheid trekt ons. Zouden deze juichende recensies kloppen? Pure Streken zocht het uit en bezocht een voorstelling in het Amphion in Doetinchem.
Kaartjes krijgen was nog niet zo makkelijk. Overal waar hij komt, zijn de zalen uitverkocht. Uiteindelijk vinden we nog twee kaarten in de Schouwburg van Doetinchem. Hij is dus populair, deze 36-jarige uit Indonesië afkomstige Daniel Arends.
Hij wordt beschreven als iemand die open en eerlijk over zijn privéleven vertelt en over wat zijn herkomst en adoptie voor hem betekenen in zijn leven. Dat doet hij blijkbaar verdienstelijk want na een behoorlijk aantal shows en optreden won hij in 2006 de jury- én publieksprijs van het cabaretfestival Cameretten en was te zien op televisie in de serie Comedytrain bij de VARA. Ook zat hij bij Theo Maassen in 24 uur met…. Daar blijkt hij behalve een grapjas ook een enorme control freak. Dat lijkt begrijpelijk, want zijn adoptieverhaal is gruwelijk en op zijn 16e verliet hij het gymnasium om vervolgens verslaafd te raken aan alcohol, heroïne en nog wat andere zaken. Dat hij dit alles kan omzetten naar succesvol cabaret is omdat ‘er een afstandje zit tussen mij en mijn gevoel’, aldus Arends tegen Maassen. In de uitzending met Theo Maassen is dat en die controle overduidelijk. Benieuwd hoe dat in de show is.
De show begint heel onverwachts en je zit er meteen midden in. Zijn voorstelling is, net als die van de meeste cabaretiers van zijn genre, gevuld met snelle confronterende humor, platte grappen en een rode draad . Zijn stand-up comedian-achtergrond is nog goed merkbaar op momenten dat hij razendsnel in speelt op gebeurtenissen of opmerkingen uit het publiek. En hij spaart daarbij niemand, ook 12-jarige jongens niet.
Toch heeft de voorstelling ook een duidelijke boodschap: ‘Kappen nou met het voldoen aan verwachtingen van anderen en de schijn ophouden. Het lijkt wel of ‘jezelf zijn’ tot kunst verheven is, en de buitenkant er alleen is om je binnenkant te beschermen. Wat nu als wie we echt zijn aan de buitenkant zit en wie we willen zijn aan de binnenkant, zodat we kunnen werken aan wie we willen zijn, aan wie er in ons zit, en daar naar toe kunnen groeien?” De show is een aaneenschakeling van treffende, harde en vooral heel herkenbare voorbeelden van hoe wij mensen de schijn op houden. Geen wonder dat het aantal burn-outs alleen maar stijgt.
De 1,5 uur vloog voorbij. Heel erg gelachen en genoeg ‘food for thought’ dus. Controle-verlies is er geen moment bij hem geweest, al wilde hij ons doen geloven van wel. Wel zijn er nu een aantal zaken definitief veranderd in ons leven. Zo zullen we nooit meer hetzelfde kijken naar een neushoorn of denken over mensen die het zelfde beroep als hun ouders hebben….
Daniel Arends is hier en daar nog te zien met deze show, maar de vraag is of er nog kaartjes zijn.